Na een warme nacht met beroerde slaap wakker worden, de dag dat het mag gebeuren is aangebroken. Driekwart jaar geleden keek ik er naar uit, de dag zelf voelt toch wel wat anders. Terwijl ik nog in bed lig, denk ik al hoe de benen voelen. De conclusie, zware benen, blijkt te kloppen met opstaan. Ik probeer er maar aan te denken dat elke koers die ik goed reed met zware benen was, maar kan mezelf maar voor 75% overtuigen.
Gelukkig is het NK voor mij dichtbij dit jaar, dus kan ik rustig opstarten. Bedenk me gelukkig op tijd dat ik iets eerder weg moet gaan omdat de ‘normale aanrijdroute’ richting Ede nu over het parcours loopt. Parkeerplek is gelukkig snel gevonden, het klaarzetten van het materiaal is ook zo gebeurt.
Dan begint het wachten, nog zo’n 2,5u voor de start. Met mechanieker Piet en Roland gaan we gezamenlijk richting de fietscontrole. Bijna iedereen heeft ook de tijdrit in Emmen gereden waar de fiets ook gecontroleerd is, maar je kan het beter zeker weten.
Hans en Aart zullen mij in de auto begeleiden tijdens mijn tripje afzien. Omdat ik niet met oortjes van de ploeg wil rijden in verband met bobbel op mijn rug, heb ik bedacht dat via telefoonverbinding en oordopjes ook wel moet lukken. We bespreken hoe we dat kunnen aanpakken, op hoop van zegen. Voor de zekerheid staat er wel een megafoon op de auto, mocht telefoonverbinding niet goed werken. Verder laat ik weten dat ik alles wil horen: rotondes, houding etc. Behalve tussentijden, dit heeft geen zin omdat ik als een van de eersten zal starten. Als ik aangeef dat ik me niet goed voel in verband met verhoging en daardoor rustiger wil starten, knikken Hans en Aart nog gedwee.
Dan beetje warmrijden, begint steeds meer te kriebelen. Samen met Rik rijden we de weg richting Arnhem met wat korte intervallen. Niet te gek, straks moeten we los! Wanneer we terugkomen bespreken Hans, Aart en ik de laatste details. Aart is vrij duidelijk, rustig starten schiet niet op met dit parcours door relatief gunstige en aflopende laatste deel. Ook op basis van de tijdrit/tussentijden bij de dames. Ik laat me (gelukkig) ompraten en besluit wat steviger te starten en wel te zien waar ik zal stranden.
Dan de start! Hans belt me op tijd, ik neem op en we kunnen starten. Al na 500 meter heb ik door dat telefoonverbinding wel prima is, het volume van mijn telefoon/oordopjes echter niet! Dit doe ik dus niet nog een keer. Eerste stuk na de bocht is heuvelaf, hier wel relatief rustig om benen nog een beetje in te laten komen. Dan bij het grote verkeersplein een bocht naar rechts waar ik voor mijn gevoel vierkant doorheen ga. Hierna begint het glooiende deel, de benen voelen verbazingwekkend goed en moet mijn best doen om me in te houden. Blik op het metertje en doorgaan… Bij het oprijden van de Hoge Veluwe krijg ik steken in mijn linkerborst, kleine paniek. Blijkt gelukkig snel over te gaan, snelheid blijft ook hoger dan ik verwacht had op dit deel van het parcours.
Terwijl Hans, voor mij, nog steeds onverstaanbaar tegen me praat, heeft Aart de regie van de megafoon overgenomen. Die hoor ik gelukkig luid en duidelijk. Op de Hoge Veluwe haal ik de eerste renner in die 2 minuten voor mij gestart is, dat geeft moraal. Bij Hoenderloo nog een 500 meter omhoog stoempen voordat de weg mooi afloopt richting Otterlo. Hier beleef ik mijn slechtste momenten van de dag, wel opgepept door Hans en Aart. Gelukkig realiseer ik me tijdens afzien nog wel dat ik heuvelaf iets rustiger kan doen, daar verlies je in verhouding minder tijd dan wind tegen of tegen heuvel op. Dus dat doe ik maar al te graag.
Na Otterlo komen de benen terug. Stukje wind schuin tegen net voor de bosrand is zwaar, maar kan ik doorheen trappen.
Bij de volgende heuveltjes haal ik de eerst gestarte renner in, nog meer moraal. Ondertussen voel ik wel dat dit een prima tijdrit aan het worden is. Laatste stuk is naar beneden, waar ik nog wat kan versnellen. Bij het inrijden van Ede vrijwel direct linksaf waar de oplopende finishstraat ligt. Tot mijn verbazing kan ik een stuk harder door die bocht dan ik vooraf verwacht had. Staand op de pedalen kan ik er nog een sprintje uit trekken, maar dan is daar gelukkig de streep..
Daarna het weerzien van Hans en Aart. Na tijdrit voelde ik gelijk, heb er voor vandaag echt het maximale uitgehaald en nergens wat laten liggen. Een blik op de ritgegevens van de fietscomputer bevestigd dit gevoel. Doordat ik als derde startte, is het nu wachten op de binnenkomst van alle andere renners. Ondertussen druppelen ook Rik, Robin en Gerben binnen en besluiten we een rondje uit te fietsen.
Dan blijkt, ook 100 watt kan pijn doen. Allemaal hebben we er wel wat pijntjes aan overgehouden. Bij oversteken van rotonde komt er een auto aanrijden die voorrang heeft. Ingeklikt en met minimale snelheid wachten we totdat auto voorbij is, maar de automobilist besluit dat we er zo slecht uitzien en we voorrang verdiend hebben. Jammer dat het niet gefilmd is, maar had een prima filmpje geweest. Met alle inspanning en net niet omvallend komen we gelukkig nog net in beweging als een groepje bejaarden.
Bij terugkomst blijken alle tijden bekend te zijn. Robin rolt helaas net van het podium Elite ZC af, maar zelf mag ik mezelf NL kampioen Elite ZC noemen! Driekwart jaar alles aan gedaan om dit te bereiken met alle mooie en minder mooie verhalen die daarbij komen kijken, dan is het nu zover. Besef is er nog niet, de blijdschap wel. De huldiging is echt een speciaal moment, had niet verwacht dat dit zo emotioneel zou zijn.
Marc blijkt toch gelijk te hebben over mijn nieuwe IJsselstreek tijdritpak wat voorafgaand aan NK tijdrijden binnen gekomen was. Van tevoren zei hij al: ‘Die moet je maar 1 keer aanhebben.’ Destijds was ik niet zo scherp want hij moest het ook nog uitleggen… Nu dus rood wit blauw tijdritpak!
De IJsselstreek renners worden normaal sterk van McDonald, maar dit keer sluiten we af bij een pannenkoekenhuis. Alle mooie verhalen komen langs en er wordt goed gegeten. 2 NL kampioenen in 1 week, dat kan alleen bij de IJsselstreek!